اينکه در آزاد سازي خرمشهر امکان صلح نبود درست است و ما باور کرديم ولي يک سوال مهم اين است علت تعلل (غير لازم) يکساله ايران در پذيرش قطعنامه (در حاليکه همه فرماندهان عاقل ميدانستند که با تلفات سنگين کربلاي چهار و کربلاي پنج ؛ ديگر ايرانيان امکان عمليات بزرگ يا پيروزي بزرگ را ندارد) چه بود؟ آقايان رضايي و ولايتي و رفسنجاني پاسخ بدهند؟ آيا در موضع قوت قطعنامه را مي پذيرفتيم بهتر نبود؟ آيا لازم بود که صدها تانک(از جمله سيصد چفتين سالم) و صدها نفر بر و خودرو و توپ و .... بايد عراق غنيمت مي گرفت تا ما قطعنامه را قبول کنيم ؟ آيا حتما بايد چهل هزار ايراني اسير مي شدند و دويست هزار نفر معلول و يکصد هزار نفر شهيد و عقب نشيني سنگين و خفت بار اتفاق مي افتاد و ارباس ساقط مي شد تا ما قطعنامه را بپذيريم ؟ همه اينها در پنج ماه آخر جنگ اتفاق افتاد و ارتش ترسو عراق به ارتش با جرات تهاجمي تبديل شد ؛ در حاليکه قطع نامه يک سال قبل تصويب شده بود